Theater, Vlinders en een Snufje Chaos: Onze Eerste Dagen in Gobabis

Na een vliegreis die voelde als een tijdsprong, landden we maandagochtend fris (of nou ja, enigszins gedeukt door het tijdsverschil) op Namibische bodem. Geen tijd om te acclimatiseren, want hup, meteen in een VIP 4×4, bestuurd door een chauffeur met een voorliefde voor snelheid en adrenaline. Met 180 km per uur sjeesden we richting Gobabis. De gouverneur regelde dit ritje voor ons, wat toch wel voelt als een upgrade van het lokale taxibusje waar je normaal drie geiten en een verdwaalde kip moet ontwijken.

Namibië is in diepe rouw, want afgelopen zaterdag overleed de president. De staatsbegrafenis laat nog drie weken op zich wachten, dus de komende tijd hangt er een plechtige sfeer over het land. Wij daarentegen wentelen ons in de verzengende hitte van 35°C en doen de rest van de dag niet veel anders dan genieten van het weer, het groen dat groener lijkt dan ooit, en de wervelwind van geel, oranje en witte vlinders om ons heen. Struisvogels, springbokkies en stokstaartjes dartelen vrolijk rond alsof ze figureren in een live-action Disneyfilm.

‘s Avonds vroeg naar bed, al is ‘onder de wol’ hier niet van toepassing. ‘Onder niks’ is accurater, want zelfs een laken voelt als een extra warme trui. De overgangsfase naar de herfst betekent regenseizoen, dus we verwachten de komende dagen verkoeling. De lokale bevolking is dolgelukkig met de regen, wij stiekem ook, want een beetje afkoeling klinkt als een luxe.

Dinsdag: Teamspirit en Afrikaanse Timing

Om 14:00 uur is het feest: we zien ons oude team weer! Knuffels, lachsalvo’s en slechts een klein beetje chaos – precies zoals we het herinneren. Eén van de vier nieuwe teamleden maakt ook zijn opwachting. We houden de welkomstspeech kort en gooien er een paar teambuilding-games tegenaan. De opkomst is iets kleiner dan verwacht, maar ach, dit is Afrika. Geduld is een schone zaak.

Gelukkig heeft onze sterspeler van Team Gobabis, Noble, niet stilgezeten. Hij heeft niet alleen nieuwe teamleden geworven, maar ook bij vijf scholen in Epako langsgegaan om alvast namen van deelnemende kinderen te verzamelen. Dit is belangrijk, want dit jaar willen we een zelfstandige proefweek introduceren – een grote stap richting het doel dat deze theaterschool echt van hén wordt. Spannend en uitdagend, maar ook noodzakelijk.

Woensdag: Het Grote Wachten op de Kinderen

De dag begint met een serieuze teammeeting met ons Nederlandse team: theatermakers Bart & Valerie en onze penningmeester/sportcoach Hendrik. We werken als een geoliede machine: namen invoeren, een einddans verzinnen op ‘Iko Iko’ en een logistiek plan opstellen. Dan komt taxichauffeur Pieter voorrijden en sjezen we naar de supermarkt voor een lading appels en water. 80 kinderen verwachten we vandaag. 80!

We krijgen een prachtige ruimte in de bibliotheek toegewezen en werken als een stel op hol geslagen mieren om alles in gereedheid te brengen. Spanning stijgt. De deuren zwaaien open… en…

15 kinderen.

Vijftien.

Waar zijn de andere 65?!

Gelukkig is er volop belangstelling van de andere kids in de bibliotheek, maar dit vraagt om actie. Morgen gaan we persoonlijk langs alle scholen om aan de bel te trekken en duidelijk te maken: ATO Gobabis 2025 is begonnen, en Friends R Us is here to stay!

Donderdag: Scholen Bezoeken en Een Nieuwe Start

Donderdagochtend vroeg uit de veren om alle deelnemende scholen af te gaan. Om 8 uur pikt Pieter, onze vaste taxichauffeur, ons op voor een tour langs Epako High School en andere scholen. Hier ontmoeten we Jonathan, Noble en Ginno, drie belangrijke krachten binnen ons team. Noble en Ginno kennen het project van binnen en buiten: ooit begonnen als deelnemende kinderen, nu volwassen teamleden die met hart en ziel de nieuwe generatie inspireren.

De scholen ontvangen ons gastvrij en de kinderen – allemaal in hun nette uniformen – zwaaien enthousiast. We proberen ze niet té veel af te leiden. Het is mooi om te zien dat sommige scholen initiatieven hebben zoals het koken van maispap voor kinderen die honger hebben en het aanleggen van een moestuin bij Gobabis Primary. Dit soort projecten raken ons diep en bevestigen het belang van duurzaamheid in alles wat we doen.

‘s Middags is de opkomst bij onze Arts & Theatre Skool al beter, al missen er nog steeds wat kinderen vanwege een sportdag. De regel is simpel: twee keer afwezig = plekje kwijt. Streng maar noodzakelijk, want we willen stabiele, hechte groepen vormen waarmee we naar een eindperformance toewerken.

Vrijdag: Improviseren en Doorzetten

Ons team is nu compleet, met toevoeging van Mac Kenneth, een toegewijde vader en community-vrijwilliger. Zijn betrokkenheid en inspirerende werk met ex-verslaafden en slachtoffers van misbruik voegen veel waarde toe. Hij en zijn vrouw zien hun dochters alleen in het weekend, omdat ze door de week op een internaat zitten waar ze goed te eten krijgen. Het zijn verhalen als deze die ons motiveren om door te zetten.

De lessen draaien fantastisch en we eindigen de dag zoals altijd met een knallende einddansrepetitie op ‘Iko Iko’. Op naar een weekend vol voorbereidingen, want maandag gaan we er weer volop tegenaan!

Dag 5

Een nieuwe week is aangebroken en dit is de week van de maaltijden. Er is heel veel armoede en dus ook honger hier en net als vorig jaar hebben we in Nederland geld ingezameld om de kinderen die meedoen aan ons project een aantal keer voor de lessen een maaltijd te kunnen geven. Ik heb het hele weekend zitten bellen op zoek naar dezelfde kokkin uit de community als in 2023 en hoppa, geluk! Ze wil nog steeds koken voor 90 kinderen. Dat betekent extra vroeg de taxi bellen en enorme ladingen kip, groenten en rijst inkopen. En dan nog even langs de Metro voor grote balen hamburgerbakjes, want daar past het precies in en het is makkelijk voor vervoer per taxi.

Na de lessen om 17:00 PM, die helemaal bomvol zitten met kinderen en waar we nu wachtlijsten hebben, brengen we met de taxi de boodschappen naar de kokkin. We zijn inmiddels ook druk de overdracht aan het voorbereiden, want het Gobabis-team moet meer verantwoordelijkheid op zich gaan nemen en echt voelen dat het hun project is. Daarom laat ik ze het project voor het eerst vier dagen zelfstandig draaien. Wij bereiden de lessen voor en laten ze langzaam wennen aan het idee. Iedereen lijkt het leuk te vinden en ik zie goede initiatieven ontstaan.

Er wordt een logo voor de school ontworpen en een heus voorstel voor de toekomst op papier gezet aan de gouverneur. Die ik inmiddels heb gemaild en waar we hopelijk komende week met een delegatie langs kunnen om dit te bespreken. Het wordt spannend, want 1 maart aanstaande is de staatsbegrafenis van de president en dat is een grootse gebeurtenis in het hele land waar de gouverneur vast ook druk mee is. Duimen dus.